Τι ήταν και τι δεν ήταν τελικά ο Φιντέλ Κάστρο; Ούτε το απόλυτο καλό! Ούτε το απόλυτο κακό!
Εδιωξε με σπουδαίο αγώνα και ξεσηκωμό έναν διεφθαρμένο δικτάτορα. Τον Μπατίστα. Και όλη τη σάπια πλουτοκρατία της πατρίδας του. Και μετά επέβαλε στη χώρα του ένα νέο δικτατορικό καθεστώς. Δίδαξε, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα, σπουδαίες ιδέες στους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Δεν προώθησε, όμως, ποτέ έντιμα δημοκρατικές δυνάμεις στις ίδιες χώρες. Φόρτωσε σε εκείνους τους τυραννισμένους λαούς δικτάτορες που διεύρυναν τους ατέλειωτους και φαύλους κύκλους της φτώχειας.
Από εκεί και μετά αρχίζουν οι χονδροειδείς και γελοίες υπερβολές των ιδεολογικών και πολιτικών αντιπάλων του. Με τους δήθεν γιγαντιαίους αριθμούς των γυναικών της ζωής του. Και με τα αμύθητα, δήθεν, πλούτη του. Αλλωστε, πολλά κρύβονται πίσω από τους μύθους και τους αντιμύθους γύρω από μια ιστορική, όντως, προσωπικότητα. Κάποιοι γοητεύονται από τις ψευδαισθήσεις και ιδεοληψίες της δικής τους νεότητας. Εστω και αν στο διάβα της δικής τους ζωής τις έχουν ξεχάσει ή απωθήσει στις τρυφερές γωνιές του πολιτικού και συναισθηματικού υποσυνείδητου. Για να διασωθούν οι ίδιοι προσωρινά. Δεν πρέπει να εντάξουμε σε αυτούς τον δικό μας Αλέξη. Πήγε, όμως, γυρεύοντας. Ηταν ο μόνος Ευρωπαίος πρωθυπουργός που έσπευσε στην Αβάνα. Παρέα και αγκαλιά με ηγέτες άλλων χωρών που δεν έχουν, κατά κανόνα, καμιά σχέση με τις δημοκρατικές ιδέες. Παρέα με τον Μαδούρο και τον Μοράλες. Πήγε για να ικανοποιήσει τη μικρή βάση του αρχέγονου ΣΥΡΙΖΑ.
Βρήκε ακροατήριο και μίλησε. Και διέπραξε δύο κεφαλαιώδη λάθη.
Εξομοίωσε τον ξεσηκωμό του γένους μας το 1821 με τη λαϊκή επανάσταση του κουβανικού λαού με ηγέτη τον Φιντέλ Κάστρο.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας λουσμένος με τις ιδέες του Διαφωτισμού. Οι Ελληνες δεν ξεσηκώθηκαν απλώς και μόνο ενάντια στον τουρκικό ζυγό. Οραματίστηκαν και σχεδίασαν δημοκρατικούς θεσμούς. Οραματίστηκαν και έγραψαν χάρτες ελευθεριών και δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες. Οι όποιες αστοχίες στην εφαρμογή τους δεν ακύρωσαν το πνευματικό, ιδεολογικό και ιστορικό περιεχόμενο του αγώνα τους.
Ο Φιντέλ Κάστρο, αντίστοιχα, πέτυχε όντως με ξεσηκωμό να εκδιώξει τη δικτατορία και τους φαύλους που την περιέβαλλαν. Από την άλλη, όμως, δεν επέτρεψε στον κουβανικό λαό το πλέγμα των ελευθεριών και δικαιωμάτων - να εκφράζεται, τουλάχιστον, μέσα από γενικές ελεύθερες εκλογές.
Ο Αλέξης Τσίπρας
διέπραξε και ένα άλλο τραγικό σφάλμα μέσα στην εφηβική ή έστω μετεφηβική μέθη του απολιτικού ακτιβισμού του. Καθύβρισε όλους εκείνους τους ηγέτες με τους οποίους έπρεπε να συνομιλήσει την επόμενη μέρα. Τους απένειμε εντέχνως τον χαρακτηρισμό του «δυνάστη».
Προφανώς και πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Δεν νομίζουμε ότι το κυρίαρχο πρόβλημά της είναι διάφορες μεταρρυθμίσεις στο Εργατικό Δίκαιο. Ούτε η αύξηση του ορίου στις ομαδικές απολύσεις. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δίνει δήθεν «μάχη» σ’ αυτά για να μπορεί να «θριαμβολογήσει» στο τέλος της διαπραγμάτευσης. Αλλωστε, το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων έχει ελάχιστη πρακτική σημασία. Δυστυχώς, δεν έχουμε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις που απασχολούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες εργαζόμενους. Με εξαίρεση, ίσως, τις τράπεζες. Αλλού βρίσκονται τα προβλήματα και τα αγκάθια αυτής της αξιολόγησης. Στα πρόσθετα μέτρα ακόμα και μετά το 2018. Στις περικοπές δαπανών. Ακόμα και στον χώρο της Υγείας. Στο κούρεμα των συντάξεων. Από τώρα. Οι δανειστές δεν μας εμπιστεύονται. Γι’ αυτό και ετοιμάζουν για τη χώρα μας τα επόμενα μνημόνια. Μπορεί και με ψευδώνυμα.
Και από το «Go back, Μerkel» και τους «γερμανοτσολιάδες» του Βερολίνου τείνουμε χέρι επαιτείας στη «μητέρα» Ανγκελα Μέρκελ. Το Αιγαίο φουρτούνιασε. Και τα κύματά του είναι σκοτεινά και άγρια. Η λύση του Κυπριακού στράβωσε και ξύπνησαν οι ιστορικοί μύθοι.
Στις Βρυξέλλες μάς περιμένουν όλες οι δυνατές λύσεις και προοπτικές. Από τις πιο θετικές έως τις πιο αρνητικές. Σαν να κατανοούν οι κήρυκες της λιτότητας ότι τα διεθνή πράγματα δεν είναι μόνο η οικονομία. Ας προλάβουν να αντιληφθούν το νόημα, το περιεχόμενο και το μήνυμα του σημερινού δημοψηφίσματος στην Ιταλία. Το Βερολίνο πρέπει να σκέπτεται διπλά. Και κυρίως αν αντέχει τον ρόλο και τη δικαιοδοσία που του αφήνουν οι ΗΠΑ του Τραμπ.
