Ο ιστορικός του μέλλοντος θα περιγράψει την «Αραβική Άνοιξη» και την κρίση σε Συρία και Ιράκ, μάλλον, ως έναν πόλεμο μεγάλων διαστάσεων, στον οποίο ενεπλάκησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ρωσία, η Κίνα, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, οι χώρες της βόρειας Αφρικής, ολόκληρη η Ευρώπη, το Ισραήλ, το Ιράν και πολλές άλλες χώρες και κρατικές οντότητες, όπως οι Κούρδοι του Ιρακινού Κουρδιστάν, οι Κούρδοι της Συρίας κ.λπ.
Σήμερα, που βρισκόμαστε μέσα στη δίνη αυτού του πολέμου, οι πολιτικοί, οι διπλωμάτες, οι γεωπολιτικοί αναλυτές και λοιποί που επιχειρούν να αναλύουν τις εξελίξεις προς όφελος των κρατών ενός εκάστου, συνδέουν τις κουκκίδες των γεγονότων, προσπαθώντας να διαβλέψουν την εξελικτική πορεία των και την διαμορφωθησομένη κατάσταση.
Ποιά κράτη θα μείνουν όρθια;
Ποιές χώρες θα «γονατίσουν» υπό το βάρος των εξελίξεων;
Ποιά θα είναι η τελική χάραξη των νέων συνόρων;
Ποιοί δρώντες – κρατικοί και μη κρατικοί – θα αποκτήσουν δύναμη την επόμενη ημέρα;
Την πατρίδα μας ενδιαφέρει σφόδρα η πολεμική αντιπαράθεση στη Μέση Ανατολή, διότι επιδρά στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, καθώς και σε μείζονα ζητήματα του Ελληνισμού, όπως είναι το Κυπριακό και η εκ της Τουρκίας εισαγόμενη μεταναστευτική κρίση. Πρωτίστως, όμως, μας αφορά και πρέπει να μας αφορά η πορεία και η τύχη της Τουρκίας, με την οποία «μοιραζόμαστε» σύνορα. Οι προβλέψεις για το αύριο της Τουρκίας καθορίζουν και τη δική μας εξωτερική πολιτική, δεδομένου ότι η εξωτερική πολιτική είναι ένα δυναμικό πεδίο, στο οποίο υπάρχει αλληλεπίδραση διάφορων παραγόντων.
Η αυταρχική πολιτεία του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ιδίως από την 15η Ιουλίου και εντεύθεν, η κρατική σκλήρυνση στην καταστολή οιουδήποτε αντιφρονούντος – είτε σε πολιτικό, είτε σε θρησκευτικό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο – και η κυριολεκτική αφαίμαξη των δομών του κράτους εξαιτίας των κυβερνητικών διώξεων, έχουν συγκροτήσει ένα εκρηκτικό μείγμα στην Τουρκία, έτοιμο να εκραγεί δοθείσης ευκαιρίας. Ενώ ο σκοπός του κ. Ερντογάν είναι να αποτρέψει το θανάσιμο πλήγμα στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας του, ακόμη και με το υπό ανάπτυξη δόγμα των προληπτικών πολέμων (επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη»), κατά τα φαινόμενα επιτυγχάνει το ακριβώς αντίθετο. Καλλιεργεί, φτάνοντας στα άκρα, τις συνθήκες που θα επιτρέψουν τον διαμελισμό της Τουρκίας. Πολλοί αναλυτές, Έλληνες και ξένοι, έχουν σχεδόν περιγράψει τον ολισθηρό δρόμο που ακολουθεί πλέον το καθεστώς στην γείτονα χώρα, καθώς και την κατάληξή του.
Έκπληξη, ωστόσο, προκαλεί η τελευταία ανάλυση του κ. Μάικλ Ρούμπιν, πρώην στελέχους του αμερικανικού Πενταγώνου και ειδικού σε θέματα Τουρκίας. Και τούτο, διότι η ακρίβεια της πρόβλεψης και ο κυνισμός της φρασεολογίας διασκεδάζουν τις όποιες αμφιβολίες για το προσωπικό μέλλον του Τούρκου προέδρου, το οποίο είναι συνδεδεμένο πια με το μέλλον της Τουρκίας. Σε άρθρο με τίτλο: «Υπάρχει ψυχολογική διαίρεση στην Τουρκία;» στην ιστοσελίδα «AEI», μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής συγκλονιστικά: «…Οι Τούρκοι πρέπει να αντικρύσουν την πραγματικότητα: η Τουρκία είναι αποτελεσματικά διαιρεμένη. Τα σύνορά της θα αλλάξουν∙ το μόνο ερώτημα είναι εάν οι νέες οριογραμμές θα είναι διεθνή σύνορα ή εσωτερικά, ομοσπονδιακές διαιρέσεις. Ο Ερντογάν μπορεί να βλέπει τον εαυτό του ως έναν σπουδαίο ηγέτη και έναν νέο Ατατούρκ (σ.τ.μ. εννοεί, Εθνάρχη των Τούρκων). Αλλά ενώ ο Ατατούρκ έχτισε την σύγχρονη Τουρκία, ο Ερντογάν την σκότωσε. Θα μείνει στην ιστορία όχι ως ήρωας, αλλά ως ένας διεφθαρμένος κακοποιός που κατέστρεψε την Τουρκία στον βωμό της προσωπικής του ματαιοδοξίας.».
Η προσοχή των κυβερνώντων της πατρίδας μας θα πρέπει να είναι, κατά την εκτίμησή μας, απολύτως στραμμένη στα ανατολικά και εργωδώς θα πρέπει να καταστρωθεί ένα εθνικό σχέδιο, δια του οποίου θα προβλέπονται όλες οι ενέργειες που ίσως απαιτηθούν, προκειμένου να αποφύγουμε τους κινδύνους από ενδεχόμενη κατάρρευση – εθνική, κοινωνική ή οικονομική – της Τουρκίας.
*Ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης είναι δικηγόρος
infognomon
