Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἡ συνακόλουθη Πτώση κληρονόμησαν στοὺς ἀνθρώπους τὴν θνητότητα. Ὁ Ἀδάμ καὶ ἡ Εὔα ἐπέλεξαν – ὡς αὐτεξούσια πλάσματα – τὸν δρόμο τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὴν ἄμεση σχέση ποὺ εἶχαν μὲ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό τους. Ἡ ἀθανασία τοῦ σώματος καταργήθηκε, ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος ἐγκαταστάθηκαν στὴν πρόσκαιρη ἐπίγεια ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ θνητότητα ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους κατάρα καὶ τιμωρία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅμως, ἡ θνητότητα εἶναι μιὰ κατάσταση ποὺ φανερώνει τὴν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἐκδηλώθηκε στὸν ὑπέρτατο βαθμὸ μὲ τὸν Σταυρικὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ σωτηρία μας ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἐπακόλουθη ἀνάστασή μας. Ἐπίγεια ζωή καὶ ἀθανασία δὲν μποροῦν νὰ συμβιβαστοῦν. Ἡ ἀθανασία εἶναι ἐφικτὴ καὶ ὡφέλιμη μόνο στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ· πουθενὰ ἀλλοῦ.
Γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, λοιπόν, ἡ θνητότητα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι κατάρα ἢ τιμωρία. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου ἐπιβιβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸ ἅρμα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν προετοιμάζει γιὰ τὴν μελλοντική, οὐράνια ζωή.
Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ σύγχρονοι, μοντέρνοι ἄνθρωποι ἀποφεύγουν τὴν μνήμη τοῦ θανάτου, ὅπως ὁ μισόκαλος τὸ λιβάνι. Αἰσθάνονται πιὸ ἄνετα ὅταν καταβυθίζουν στὸ ὑποσυνείδητό τους τὸ γεγονὸς τῆς θνητότητάς τους, τὸ γεγονὸς τῆς πεπερασμένης χοϊκῆς φύσης τους. Αὐτὸ ἔχει ἀντίκτυπο στὴν καθημερινότητά τους· συμπεριφέρονται ὡσὰν πρόκειται νὰ ζήσουν αἰωνίως. Αὐτὸ τὸ παρὰ φύσιν αἴσθημα εἶναι γεννήτορας πολλῶν διαστροφῶν, ὅπως ἡ ὀκνηρία, ἡ ἀκηδία, ἡ μαλθακότητα, ἡ ὀργὴ, τὸ μίσος, ἡ ἔπαρση, ἡ περιφρόνηση καὶ ἄλλες πολλές.
Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος στρέφεται μόνο στὸν πολύτιμο ἑαυτούλη του. Ὅλα κινοῦνται, ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ κινοῦνται, γύρω ἀπ’ αὐτὸν. Σ’ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο ἀπουσιάζει ἡ ἀγωνιστικὴ καὶ θυσιαστικὴ διάθεση, ἀπουσιάζει παντελῶς ὁ ἡρωϊκὸς τρόπος ζωῆς. Τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ μὲ κάθε τρόπο καλοπέραση.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανός, ὡς στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, λειτουργεῖ με θυσιαστικὸ καὶ ἡρωϊκὸ πνεῦμα, γνωρίζοντας ὅτι ὁ θάνατος δὲν σημαίνει τὸ ὁριστικὸ τέλος, ἀλλὰ τὴν ὁριστικὴ ἕνωση μὲ τὸν Σωτήρα Ἱησοῦ Χριστὸ. Ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανὸς δὲν φοβᾶται νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια, δὲν φοβᾶται νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Πίστη του καὶ τὴν Πατρίδα του, δὲν ὑποχωρεῖ μπροστὰ σὲ ζηλωτὲς τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀνομίας. Δὲν φοβᾶται ἀκόμα καὶ νὰ μαρτυρήσει ὑπερασπιζόμενος τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ δίκαιο.
Σήμερα, ἡ Πίστη μας βρίσκεται ὑπὸ διωγμό. Οἱ ἐξουσιαστὲς θέλουν νὰ τελειώνουν μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ποὺ γεννᾶ συνεχῶς μάρτυρες. Ἀξίες ὅπως ὁ ἡρωϊσμός, ἡ ἀριστεία, ἡ αὐτοθυσία, ἡ ταπεινοφροσύνη τοὺς κάθονται στό λαιμό. Ἐπιδιώκουν τὴν ἀπόλυτη ἱσοπέδωση τοῦ πνεύματος πρὸς χάριν τῆς ὕλης καὶ τῆς δικῆς τους ἀρρωστημένης εὐδαιμονίας. Δὲν θέλουν ἥρωες· θέλουν καταναλωτικά, δουλικὰ ὅντα. Ἀριθμημένα πλάσματα ποὺ θὰ δουλεύουν γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα.
Δὲν θὰ τοὺς κάνουμε τὴν χάρη. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ πάντα στὴν καρδιά μας! ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΗΡΩΕΣ!
