Του Στρατή Μαζίδη
Πάνε περίπου 11 χρόνια από τότε που πέθανες. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, συνήθιζες να μου διηγείσαι ιστορίες από τις μάχες της Πίνδου και μετά στη Βόρειο Ηπειρο. Ήσουν δεκανέας. Πόσες πάλι φορές δε μου έδειξες το βόλι που πέτυχε το πόδι σου με το σημάδι να σε συνοδεύει για δεκαετίες.
Μετά ακολούθησε ο εμφύλιος ή κατ΄άλλους συμμοριτοπόλεμος, όπου μια φορά πάντως οι Ελληνες σφάζονταν μεταξύ τους αντί να διεκδικήσουν όσα τους χρωστούσε η ιστορία.
Ύστερα πήγες, ως πολεμικός ανταποκριτής στο Κουβέιτ και την Κορέα.
Ως ενεργός δημοσιογράφος και στέλεχος σε εκείνες τις παλιές και πραγματικές εφημερίδες και αργότερα στο περιοδικό έζησες όλους αυτούς τους πολιτικούς που διαχειρίστηκαν τις τύχες της Ελλάδας.
Προφανώς από μέσα, είδες, έμαθες και γνώριζες πολύ περισσότερα. Για αυτό και κάθε 28η Οκτωβρίου συνήθιζες να μας λες γελώντας αλλά περνώντας την απογοήτευσή σου από τότε για την πορεία της χώρας πως πας στον καθρέφτη και μουτζώνεις.
Ίσως γιατί εσύ και όλοι όσοι πολεμήσατε στην Αλβανία, περιμένατε μια διαφορετική Ελλάδα αλλά δεν τη βρήκατε ποτέ. Αντίθετα την είδατε να βυθίζεται σιγά σιγά στη ρεμούλα, το βόλεμα και τους ημέτερους.
Και που να ήξερες πως σήμερα ο αγώνας ο δικός σου και των συμπολεμιστών σου μέσα στα χιόνια πήγε χαμένος. Ο κατακτητής πέρασε τα σύνορα ή μάλλον όχι, δε χρειάστηκε καν να τα διαβεί. Πάνε οι κουστουμαρισμένοι έξω και λαμβάνουν τις εντολές τους για τριάκοντα αργύρια σε μέγεθος ευρώ.
Οι Γερμανοί είναι εδώ. Τους φέραμε εμείς. Όχι μόνο δεν αναγνώρισαν τις επανορθώσεις, όχι μόνο δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους αλλά μας δάνεισαν τα λεφτά τους, εκείνα που τους διαγράψαμε ως χρέη, αγοράσαμε τα προϊόντα τους, και τους...χρωστάμε από πάνω. Κι εσύ τελικά καλά έκανες και φασκέλωνες εαυτόν στον καθρέπτη. Πήγε χαμένη θυσία σας παππού!
