Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεται ότι ζούμε σε κράτος δικαίου, την στιγμή που οι ίδιοι φύλακες, συνειδητά και απροκάλυπτα, παραβιάζουν το Σύνταγμα;
Είναι κανόνας στην Ελλάδα η διεξαγωγή των εκλογών να αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια του κόμματος που κυβερνά, να τις αποφασίζει όταν θεωρεί κατάλληλο τον χρόνο, προκειμένου να αποσπάσει το μεγαλύτερο δυνατόν όφελος, είτε κερδίζοντας εκ νέου τις εκλογές, είτε περιορίζοντας τις επερχόμενες απώλειες.
Πρόκειται επομένως για σαφή παραβίαση του Συντάγματος, από αυτούς που έχουν αναλάβει την πιστή τήρησή του. Πώς είναι επομένως δυνατόν να υποστηρίζεται ότι ζούμε σε κράτος δικαίου, την στιγμή που οι ίδιοι φύλακες, συνειδητά και απροκάλυπτα, παραβιάζουν τον καταστατικό χάρτη της χώρας προς ίδιον όφελος;
Χαρακτηριστικές είναι και οι εικόνες, αφενός του εκάστοτε Προέδρου -αυστηρού επιτηρητή της νομιμότητας των πολιτικών πράξεων, υποτίθεται-, αλλά και ημών των ιδίων, οι οποίοι ελαφρά τη καρδία αναγνωρίζουμε ότι σ’ αυτόν τον τόπο η παραβίαση των κανόνων είναι θεμιτή. Στο Σύνταγμα, προκειμένου να τηρηθεί αυστηρώς η τετραετής διάρκειας διεξαγωγής εθνικών εκλογών, υπάρχει πρόβλεψη πως μόνον για σοβαρό εθνικό λόγο μπορεί να διαλυθεί η Βουλή και να προκηρυχθούν οι εκλογές, ή αν η κυβέρνηση χάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής.
Κατά το άρθρο 41, παρ. 1, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει τη Bουλή, αν έχουν παραιτηθεί ή και καταψηφιστεί από αυτήν δύο Kυβερνήσεις και η σύνθεσή της δεν εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα. Και στην παρ. 2, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Bουλή με πρόταση της Kυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας. Aποκλείεται η διάλυση της νέας Bουλής για το ίδιο θέμα.
Ποια είναι τα εθνικά θέματα «εξαιρετικής σημασίας», που προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα του 1975, ώστε ελάχιστες φορές να έχει εξαντληθεί η τετραετία; Δεν υπάρχει ένας εμπαιγμός και περιφρόνηση προς το ίδιο το Σύνταγμα από πολιτικούς και πολιτειακό παράγοντα να γίνεται επίκληση εθνικών λόγων -και μάλιστα για διαφορετικό θέμα κάθε φορά, όπως προβλέπει το άρθρο 41, παρ. 2- και να οδηγούμαστε σε εκλογές, προς βλάβη της χώρας αλλά προς όφελος του κόμματος που τις αποφασίζει;
Πλην αυτού, έχουμε και την καθιέρωση της απλής αναλογικής με αφαίρεση του «δώρου» κάποιων εδρών στο πλειοψηφούν κόμμα, ώστε να σχηματίζεται σταθερή κυβέρνηση, επειδή όπως δήλωσε ο κ. πρωθυπουργός επρόκειτο για προεκλογική δέσμευση και για πάγιο αίτημα της Αριστεράς.
Παρακάμπτω το γεγονός ότι η ευαισθησία του κ. πρωθυπουργού στην τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεών του διαπιστώθηκε μόνον σ’ αυτήν την περίπτωση και όχι στις άλλες δεκάδες δεσμεύσεις του, που του έδωσαν τις εκλογές επειδή τον πίστεψε ο λαός, συμφώνως προς τις επιθυμίες των δανειστών που θέλουν κυβέρνηση η οποία θα πραγματοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις, και φυσικά μόνον μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να λάβει αντιλαϊκά μέτρα με τις λιγότερες αντιδράσεις (τι έγιναν άραγε οι «Αγανακτισμένοι», οι χιλιάδες αυτοκτονίες και τα παιδιά που λιποθυμούσαν στα σχολεία;) και μένω μόνον στο γεγονός ότι ο νέος εκλογικός νόμος είναι «κομμένος και ραμμένος» στα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι και να συμβεί.
Το γεγονός, ότι προβλέπεται πως ο νέος νόμος θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές, δεν λέει απολύτως τίποτε. Επειδή σε περίπτωση που κατά τις επερχόμενες εκλογές πρώτο κόμμα αναδειχθεί η Ν.Δ. οι επόμενες εκλογές θα γίνουν το πολύ σε ένα δίμηνο. Και τούτο επειδή χωρίς την σύμπραξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυβέρνηση δεν μπορεί να σχηματιστεί (εκτός και αν συμμετέχουν σ’ αυτήν το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, ενδεχόμενα που αποκλείονται). Για να αποκτήσει αυτοδυναμία η Ν.Δ. υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, είτε θα δεχθεί η Ν.Δ. να σχηματίσει κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε δεν χρειάζεται να πούμε τι είδους κυβέρνηση θα είναι, αρκεί κάποιος να θυμηθεί πως υπήρχε κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, όπου ουσιαστικώς πρωθυπουργός ήταν ο Ευ. Βενιζέλος, που ως… γνήσιος Αριστερός εμπόδισε, αυτός και το κόμμα του, κάθε μεταρρύθμιση, είτε θα ξαναγίνουν εκλογές. Και ως πότε θα γίνονται εκλογές;
Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι ο ρυθμιστής της καταστάσεως. Η μόνη περίπτωση για να προκύψει κάτι διαφορετικό, είναι να υπάρξει άλλο κόμμα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Όμως, τα πράγματα δείχνουν ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τον ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν, αλλιώς θα είχαν υπάρξει ήδη διαδικασίες συνένωσης της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, ώστε να παρουσιαστεί ως σοβαρή εναλλακτική λύση. Φαίνεται όμως πως δεν δίνουν το πράσινο φως, ούτε στον Θεοδωράκη ούτε στην Γεννηματά.
Και ο «κυρίαρχος λαός», πού βρισκόμαστε σε όλα αυτά τα σενάρια; Περιμένουμε πότε θα έρθει η ώρα, ώστε με την ψήφο μας να νομιμοποιήσουμε τις επιλογές που κάνουν άλλοι για μας.
Μακεδών
voria.gr
