Στις 13 Ιουνίου 2016, ο Γιάννης Μπουτάρης είχε πει τα εξής από την έδρα του Δημοτικού Συμβουλίου για το Μακεδονικό ζήτημα:
«Εγώ πρέπει να σας πω το ότι ειδικά για την ιστορία του Μακεδονικού η θέση η δικιά μου σε οποιεσδήποτε συζητήσεις κάνουμε είναι το ότι υπάρχει μία Κυβερνητική γραμμή. Η Κυβέρνηση λέει αυτό και αυτό για το Μακεδονικό, δεν μπορούμε εμείς να σηκωθούμε και να λέμε άλλα πράγματα, δεν είμαστε ανεξάρτητο κράτος, ούτε έχουμε ανεξάρτητη πολιτική. Ό,τι λέει η Κυβέρνηση, ό,τι εκφράζει την εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης εμείς συνηγορούμε και τελείωσε, αυτό είναι».
Δύο μήνες, μετά, κατά την επίσκεψή του στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, έκανε ακριβώς τα αντίθετα –«σηκώθηκε και είπε άλλα πράγματα»· για την ακρίβεια αποκάλεσε το γειτονικό κράτος ουκ ολίγες φορές ως «Μακεδονία» κατά την διάρκεια συνέντευξής του σε εκπομπή εγχώριου τηλεοπτικού καναλιού.
Αφότου επέστρεψε, στο Δημοτικό Συμβούλιο, μίλησε εκτενώς για την επίσκεψή του στην ΠΓΔΜ, εξήγησε ότι γίνεται στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας που αποσκοπεί στο να αφήσει προς το παρόν στην άκρη την διαμάχη, και να επικεντρώσει σε ζητήματα συνεργασίας που αφορούν σε οικονομικά, οικολογικά ή ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αλλά, από την άλλη, η «ΠΓΔΜ», Μακεδονία. Όσο για την επίμαχη συνέντευξη, παραδέχθηκε ότι έκανε μια επαναλαμβανόμενη «παρατυπία», για να κλείσει δηλώνοντας ότι «λυπάται».
Δεν είναι η πρώτη φορά που στο όνομα της «οικονομικής συνεργασίας» διαπράττονται τέτοια (διπλωματικά) ολισθήματα. Αξίζει να θυμηθούμε μια αντίστοιχη περίπτωση, όταν επί υπουργίας της Ντόρας Μπακογιάννη, το υπουργείο εξωτερικών απέστειλε «εγκύκλιο» στις ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ΠΓΔΜ, να αφήσουν στην άκρη την διαμάχη περί ονόματος, και να επικεντρωθούν στις μπίζνες. Θα ακολουθήσει εκείνη η αλήστου μνήμης διαφήμιση της θυγατρικής της Cosmote στην ΠΓΔΜ, που την αποκαλούσε «Μακεδονία»…
Και τώρα συνέβη ακριβώς το ίδιο: Μπακογιάννη και Μπουτάρης κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, και μαζί τους ταυτίζεται και μερίδα μεγάλων εγχώριων (αλλά και ξένων) συμφερόντων. Η γραμμή είναι μια: αφήστε την εθνική στρατηγική έξω από το δωμάτιο, μιλήστε για μπίζνες, κινηθείτε σαν να μην υπάρχει το ελληνικό κράτος, επιδιώξτε την οικοδόμηση κοινών συμφερόντων με την μαφιόζικη (αλλά και σοβινιστική) ολιγαρχία που διαχειρίζεται τις τύχες του γειτονικού κράτους.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, βέβαια, η ταύτιση με τις θέσεις του «μακεδονισμού» είναι αναπόφευκτη, όχι μόνον διότι σφίγγεις το χέρι των αλυτρωτικών ελίτ, αλλά και γιατί κάτι τέτοιο επιδιώκουν και ξένα, πολύ ισχυρότερα και ευρύτερα συμφέροντα.
Στο προκείμενο, υπάρχει σύμπτωση τριών «αυτοκρατορικών στρατηγικών»: Των ΗΠΑ-Γερμανίας, ας την πούμε ευρωατλαντική, και της Νεο-οθωμανικής Τουρκίας. Και οι τρεις δυνάμεις επιδιώκουν όξυνση όλων των ενδοβαλκανικών αντιθέσεων, διότι επιθυμούν να υποδαυλίζουν την αποσταθεροποίηση στο πλαίσιο της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε»: Οι Δυτικοί, διότι συντηρούν έτσι την υποβάθμιση των ιστορικών βαλκανικών κρατών (Σερβία, Βουλγαρία, Ελλάδα) σε προτεκτοράτα και οι Νεο-οθωμανοί, διότι έτσι αποτρέπουν την συγκρότηση αντισυσπειρώσεων που θα δυσκόλευαν την επέκταση της νέο-οθωμανικής ηγεμονίας στη Βαλκανική. Η συνέργεια αυτών των δυνάμεων είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη στο Κόσοβο. Σε ό,τι αφορά στην ΠΓΔΜ, είναι γνωστή η δράση του «αυτοκρατορικού μάγου» Τζώρτζ Σόρος για την στήριξη των μαφιόζων αλυτρωτιστών –το γραφείο του ιδρύματός του (Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία, open society institute) λειτουργεί στα Σκόπια από το 1992, και εμφανίζει στην ιστοσελίδα του ως «δωρητές» την αντιπροσωπεία της Ε.Ε. στην ΠΓΔΜ, και την αμερικάνικη υπηρεσία κρατικής βοήθειας (USAID)· λιγότερο γνωστό, αν και θα έπρεπε, είναι το αξίωμα της τουρκικής στρατηγικής που διατύπωσε ο πάλαι ισχυρός άνδρας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του Στρατηγικό Βάθος:
Η ζώνη που εξικνείται βορειοδυτικά και μέσω του άξονα Μπίχατς, – Κεντρική Βοσνία – Ανατολική Βοσνία – Σαντζάκ – Κόσσοβο – Αλβανία – «Μακεδονία» – Κιρτζαλί – Δυτική Θράκη, και καταλήγει στην Ανατολική Θράκη, έχει από τη σκοπιά της Τουρκίας τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για τη βαλκανική πολιτική και τον γεωπολιτισμό της. (Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό Βάθος, Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2011, σελ. 481).
Από την συνέργεια αυτών των τριών μεγάλων γεωπολιτικών παικτών, εξάλλου, διαμορφώθηκε και η χιονοστιβάδα «αναγνωρίσεων» της ΠΓΔΜ ως Μακεδονία, από πλειάδα κρατών της Δύσης, της δυτικής επιρροής, καθώς και της Ισλαμικής Ένωσης Κρατών –και το ίδιο συμβαίνει τώρα με το Κόσοβο.
Η «διπλωματία των πόλεων» την οποία έχει αναπτύξει ο Γιάννης Μπουτάρης, για να επιστρέψουμε και στα του Δήμου, με τον τρόπο που χειρίζεται αυτά τα πολύ λεπτά για την ελληνική και την βαλκανική πολιτική ζητήματα δείχνει σαν να κινείται παράλληλα με αυτήν την στρατηγική. Κατά τα άλλα, μπορεί να λέει ότι «λυπάται» για τα όσα είπε στην ΠΓΔΜ (με τον ίδιο τρόπο που «λυπάται» ο Τσίπρας για τον… ΕΝΦΙΑ)…
