Σε όλη την ζωή μας, προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε ένα όνειρο, το όνειρο των άλλων για εμάς. Δεν το συνειδητοποιούμε, παρά μονάχα σε κάτι ύστατες στιγμές. Στιγμές όπου πλέον ο θάνατος είναι τόσο κοντά που τα χνώτα του μυρίζουν απαίσια ξερατά από στιγμές που δεν ζήσαμε και δεν υπήρξαμε αληθινοί ή τίμιοι με τον εαυτό μας.
Εκεί, στην ολική απογύμνωση, στην μοναξιά που θέλει να σε καταπιεί, δίχως άμυνες και πανοπλίες, αρχίζεις να βρίσκεις κάτι μοναδικά δικό σου. Την ώρα εκείνη, που μοιάζεις τόσο αδύναμος κι όμως είσαι ο νικητής.
π.Λίβυος
