Εθνικά θέματα

Εθνικό μας σπορ; Ο Διχασμός

Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης με αφορμή το δημοψήφισμα στη Βρετανία γράφει για το δικό μας δημοψήφισμα που ήταν η κορυφή του παγόβουνου της έλλειψης πολιτισμού, παιδείας και δημοκρατίας, που δυστυχώς μας χαρακτηρίζουν πια σαν λαό.

Ενα καλοκαίρι μετά, αφού πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και οι Βρετανοί αποφασίζουν για το BREXIT, προσπαθώ ψύχραιμα να καταλάβω το προπατορικό εθνικό ταλέντο μας να χωριζόμαστε στα δύο.

Το δικό μας δημοψήφισμα ήταν η κορυφή του παγόβουνου της έλλειψης πολιτισμού, παιδείας και δημοκρατίας, που δυστυχώς μας χαρακτηρίζουν πια σαν λαό.

Συζητώντας με φίλους στην όμορφη Χαλκίδα έριξαν την ιδέα:

“να μαζευτούμε τ' αγόρια να κάνουμε ένα 50 – 50”
“τί είναι αυτό;” αναρωτήθηκα ...
“έλα ρε δε θυμάσαι τη σειρά; Μαζευόμαστε οι άντρες σε ένα ουζερί πάνω στο κύμα με μεζεδάκια, τσιπουράκια και τα λέμε.”
Ωραίο σκέφτηκα “το κάνετε τακτικά;” τους ρώτησα...
“παλιότερα μαζευόμασταν συχνά καμιά 20αριά αγόρια, αλλά πέρισυ με το δημοψήφισμα, έγινε ψιλοχαμός και το περιορίσαμε μη γίνει καμιά χοντράδα”
Το μυαλό μου πήγε στα περσινά, αλλά και στα προηγούμενα και στα επόμενα και σφίχτηκα.
Θυμήθηκα το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, το σκοτεινό ρόλο του Τύπου, τις προπαγανδιστικές τακτικές, το κάθε ανίδεο ανθρωπάκι που ξιφουλκούσε στα τηλεπαράθυρα κατηγορώντας τους απέναντι ως μειοδότες, γι αυτά που ο ίδιος μετά θα υπερασπιζόταν με το ίδιο πάθος.
Μια παρέα νέων αντρών στη Χαλκίδα αδυνατούσε πλέον να βρεθεί και να απολαύσουν τη συντροφιά τους, γιατί κάποιοι έθεσαν το ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ...
Το ερώτημα αυτό τέθηκε σε μια χώρα, που έχει ξεχάσει πότε κυβερνήθηκε από μόνη της εδώ και δεκαετίες, αν βέβαια κυβερνήθηκε ποτέ πραγματικά μόνη της.
Μου τηλεφώνησαν και μένα. “ Κύριε Κιούση οι στιγμές είναι κρίσιμες, πρέπει να στοιχηθείτε δημόσια με την τάδε άποψη...”
Αν ήξεραν πως αντήχησε στα μέσα μου η υποτακτική “να στοιχηθείτε” μάλλον δε θα περίμεναν μερικές μέρες για μια απάντηση που δεν έδωσα ποτέ...
Δεν ξεκίνησαν φυσικά όλα με το δημοψήφισμα κι ούτε τελείωσαν εκεί.
Πιο πριν θυμάμαι τα πράσινα και τα μπλε καφενεία, τα κηδειόχαρτα και τα φέρετρα της χαμένης παράταξης, τους ξυλοδαρμούς στις αφισοκολλήσεις των κομμάτων, τα “ Α και ΟΥ” και τα εμετικά σεξιστικά συνθήματα στις φοιτητικές εκλογές, τον γηπεδικό όχλο που απαγορεύεται να συνευρεθεί, την άνοδο και τις παρελάσεις των ΝεοΝαζί ...
Όλα μα όλα έχουν μια κοινή αφετηρία. Δεν μιλάμε. Δεν συζητάμε. Δεν ξέρουμε πως γίνεται. Δεν μας το δίδαξαν ποτέ. Στο σχολείο η πιο συχνή απάντηση στα “γιατί” μας ήταν “αυτό λέει η ύλη του Υπουργείου”.
Στο σπίτι ο κουρασμένος πατέρας απαντούσε “Γιατί έτσι. Επειδή το λέω εγώ.”

Στην εκκλησία “το λένε οι Γραφές”, στο στρατό “πέσε και παίρνε”. Στην προπόνηση της ομάδας “τρέχα δυο γύρους.”
Φυσικά υπήρξαν οι φωτεινές εξαιρέσεις δασκάλων, γονιών, προπονητών, αλλά η ποσόστωση μας πληγώνει.
Στην παρέα πόσες φορές δεν έχουν σπεύσει με αγένεια να σας διακόψουν, να σας υπερκαλύψουν με την ένταση της φωνής τους ή να εγκαταλείψουν το τραπέζι λόγω ένδειας επιχειρημάτων;

Αυτοί βέβαια που ανέκαθεν με τρέλαιναν ήταν όσοι σε κοιτούν ακούγοντάς σε, αλλά δε σου παίρνει παρά μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι το βλέμμα είναι κενό, τα αυτιά κλειστά και απλά ο απέναντι περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει.
Είμαστε ικανοί με ένα φυσικό χάρισμα να σφαχτούμε για οτιδήποτε. Για την ονοματοδοσία του ΟΑΚΑ και το ρόλο του Νίκου Γκάλη το 87. Για το προσφυγικό και τον Κλαούντι Ρανιέρι ταυτόχρονα. Για τους Argo στη Eurovision και τους αδικημένους του νέου ασφαλιστικού. Για τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών και τις νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων. Για τη Ρούλα Κορομηλά και την κατάργηση θρησκευτικών και παρελάσεων. Για το τσίπουρο με ή ανεύ.

Δώσε μου ένα θέμα, να σου δώσω ένα διχασμό.

Αυτά είναι ελαττώματα εγγενή και επίκτητα μαζί, που πολύ πολύ δύσκολα αντιμετωπίζονται. Γι αυτό όλο και περισσότερο θα αποφεύγουμε συγκεκριμένες παρέες, συγκεκριμένες συζητήσεις, συγκεκριμένα μέρη, θα απομονωνόμαστε και θα σιωπούμε.
Δεν μπορούμε πια να είμαστε σίγουροι για κανέναν γύρω μας.

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι πέρισυ θα την έπεφταν στον Νίκο τον Πορτοκάλογλου για τους στίχους του:

“Πέφτει γύρω μου σκοτάδι
ή εγώ είμαι τυφλός
κι όποιος βγαίνει απ” το κοπάδι
εφιάλτης και εχθρός
Είναι η πόλη μου καμένη
είν' η χώρα μου μισή
νικητές και νικημένοι
όλοι χάσαμε μαζί"

Κι όμως του την έπεσαν και τον χαρακτήρισαν όπως και άλλους μνημονιακό, νεοφιλελέ με το χαρακτήρα του Ελληνάρα να “κουμπώνει” απίστευτα με τα social media και την αήθη ανωνυμία που αυτά προσφέρουν.

Δεν είμαι αισιόδοξος όπως φωνάζει η εικόνα που διάλεξα για το κείμενο αυτό.
Οι Αδώνιδες και οι Πολάκηδες μάλλον θα θριαμβεύσουν.
Μην παραμυθιάζεστε ότι είμαστε η πλειοψηφία που σιωπά.
Λιγότεροι είμαστε και θα λιγοστέψουμε κι άλλο.
Γι αυτό ας συναντηθούμε κάπου, κάποτε.

Το Brexit και το Grexit έχουν μικρότερη σημασία, σε σχέση με το escape που πατήσαμε στη λογική...

ΠΗΓΗ

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ