Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ. Βαλκανικού Πολιτισμού
Ο Βίκτωρ Μπεράρ, ελληνιστής Γάλλος πολιτικός, γράφει το 1897…
«Ο Βαρώνος Σίνας είναι Βλάχος από την Μοσχόπολη, ο Δούμπας είναι Βλάχος από την Νικολίτσα, ο Τοσίτσας, ο Στουρνάρας, ο Αβέρωφ, είναι Βλάχοι από το Μέτσοβο. Εστερημένος του βλαχικού χρήματος ο Ελληνισμός θα έχανε επιπλέον τας πόλεις της Δυτικής Μακεδονίας, το Κρούσοβο, την Μηλόβιστα, αυτό τούτο το Μοναστήρι, όπου οι Ελληνικές διεκδικήσεις δεν προβάλλονται παρά μόνον από τους Βλάχους».
Οι Βλάχοι, όπως γράφει σε άλλο του έργο ο Μπεράρ, υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του γένους, αλλά όταν δεν υπάρχει ηγεσία και παιδεία, καμία προσπάθεια, κανενός κομματιού του έθνους δεν έχει επιτυχία.
Αυτό που μας έσωσε, ήταν η βαθιά συνείδηση του έθνους που ήξερε ότι ήταν ένα και ήθελε να ενωθεί. Αυτό έκανε τους εθνικούς ευεργέτες να δίνουν τα λεφτά τους για το έθνος, τον Σπύρο Μηλιό με 250 Χειμαρριώτες να συμμετάσχει στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου, αυτό έκανε τον Κρητικό ήρωα Καγιελέ το 1897 να κάνει κοντάρι για την σημαία το κορμί του όταν οι πολιτισμένοι σύμμαχοι βομβάρδιζαν την ελληνική σημαία στο Ακρωτήρι.
Η εθνική συνείδηση έκανε τον Σλαβόφωνο Μακεδονομάχο Κώττα Χρήστου να φωνάξει ‘‘Ζήτω ο Ελληνισμός’’ στο σλαβόφωνο ιδίωμα που μιλούσε, αφού ανέβηκε μόνος του στο ικρίωμα.
Όχι κύριε πρόεδρε εγώ δεν ήθελα την ανεξαρτησία του Πόντου, την απευθείας ένωση με την Ελλάδα ήθελα… απάντησε ο δημοσιογράφος Νίκος Καπετανίδης στον πρόεδρο του ψευτοδικαστηρίου της Αμάσειας στο οποίο δικαζόταν, που τον κατηγόρησε ότι ήθελε την ανεξαρτησία του Πόντου.
Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα… έγραφε ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης στο τελευταίο του γράμμα πριν τον απαγχονίσουν οι Άγγλοι.
Δεν ήταν οι ζηλευτές δομές του εξαρτημένου κράτους που μας επέτρεψε η ακαθαρσία της Ευρώπης να έχουμε (αφού τους κάναμε την χάρη και σφαχτήκαμε πριν ελευθερωθούμε και μάλιστα 2 φορές), που έκαναν τα κομμάτια του Ελληνισμού να τα δίνουν όλα για να αποτελέσουν μέρος του, για να το βελτιώσουν, ούτε βέβαια η ευγνωμοσύνη για την μηδαμινή υπεράσπιση του έθνους από τις κυβερνήσεις του κράτους.
Ήταν η συνείδηση της ενότητας, η επιθυμία το έθνος να αποκτήσει κοινό σπίτι που να το διαμορφώσει το ίδιο. Οι ρίζες, που διατηρήθηκαν στην Τουρκοκρατία, και κοντεύει η μεταπολίτευση, ειδικά η εκσυγχρονιστική αριστερά - δεξιά, οι συνεχιστές του εκσυγχρονιστικού σοσιαλισμού και τα πατριδοκάπηλα δεκανίκια τους, να ξεριζώσουν.
Η ελεύθερη πατρίδα και η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν και είναι το διαχρονικό όραμα του Ελληνισμού που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει πράξη.
Για να πάμε μπροστά, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν έθνος, μάλλον πρέπει να γυρίσουμε πίσω, να θυμηθούμε ότι είμαστε ένα, ότι ευημερία του κράτους δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ευημερία του έθνους...
«Άνευ της εμπορικής και οικονομικής κυριαρχίας του Εξωτερικού Ελληνισμού και ιδιαιτέρως του Ελληνισμού της Τουρκίας, το ελεύθερον Κράτος των συνόρων του Ολύμπου, ήτο καταδικασμένον εις την δυστυχίαν και τον μαρασμόν»… έγραφε ο Μιχαήλ Ροδάς, που διατέλεσε διευθυντής του γραφείου τύπου της Ύπατης Αρμοστείας στην Σμύρνη το 1916, περιγράφοντας την αρχή της καταστροφής αυτού του Ελληνισμού με Γερμανοτουρκική συνεργασία.
Να υπάρχει ακόμα χρόνος;
Μακάρι…
freepen.gr
