Γράφει ο Χρήστος Βαλκάνιος
Έχει πλέον ο κομμουνισμός περάσει στην ιστορία σαν ένα από τα πιο σκληρά και απάνθρωπα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Οι νέες γενιές και ειδικά στην Ελλάδα που δεν τον βίωσε, δεν γνωρίζουν και σίγουρα στις μέρες μας δεν μαθαίνουν τίποτα από τα δεινά που επέφερε στους ανθρώπους των χωρών όπου επιβλήθηκε. Πείνα, βάσανα και εξευτελισμός της ανθρώπινης ζωής ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του. Στην περίοδο των ανακατατάξεων μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο η Ελλάδα είχε μπει στην περιπέτεια ενός εμφύλιου πολέμου, που οι Έλληνες κομουνιστές θέλανε με την βία να τον επιβάλλουν στην πατρίδα μας. Όμως για καλή μας τύχη στον πόλεμο αυτό της ντροπής, νίκησαν οι αντικομουνιστικές δυνάμεις και έτσι αποφύγαμε τα δεινά που έζησαν άλλοι λαοί. Όπως για παράδειγμα ο Βουλγαρικός που χθες μάλιστα τίμησε και τα θύματα του, που χάσανε τις ζωές του στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέλενε.
Έτσι, ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας Πλεβνέλιεφ, τίμησε χθες τα θύματα του κομουνισμού στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο νησί Μπέλενε. Σε δηλώσεις του κατά την εκδήλωση ανέφερε ότι ‘’ τα εγκλήματα του κομουνισμού δεν έχουν ακόμα τιμωρηθεί, τα θύματα από το ολοκληρωτικό αυτό καθεστώς δεν έχουν ακόμα δικαιωθεί και η αλήθεια για αυτή την περίοδο έχει κυριολεκτικά αλλοιωθεί. Περισσότεροι από 2300 ανθρώπους είχαν φυλακιστεί σε αυτό το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας ενώ αυτό το όμορφο κομμάτι γης αποτέλεσε το τάφο Βουλγάρων διανοούμενων και πνευματικών ανθρώπων που τόλμησαν να αντιταχθούν στο κομουνιστικό καθεστώς. Ήταν ένας τόπος ταπείνωσης, πόνου και βίαιου θανάτου που προκάλεσε ένα σύστημα το οποίο έπληξε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του λαού του. Τα ίχνη όλων αυτών των φρικαλεοτήτων στο νησί έγινε προσπάθεια να ξεχαστούν, τα πιστοποιητικά θανάτου έχουν χαθεί, τα πτώματα ποτέ δεν παραδόθηκαν στις οικογένειες τους αλλά θάφτηκαν ανώνυμα στις όχθες του Δούναβη. Αυτός είναι ο παράλληλος κόσμος της σιωπής και απόκρυψης μιας επαίσχυντης αλήθειας. Οι επιζήσαντες, σε αντίθεση με τους βασανιστές τους, μετά την πτώση του κομουνισμού το 1989, ποτέ δεν ζήτησαν εκδίκηση, θελήσανε μόνο να ακουστεί η αλήθεια δυνατά και δημόσια. Να πούνε την ιστορία των βασανιστηρίων τους, ώστε το εγκληματικό αυτό καθεστώς ποτέ να μην επαναληφθεί. Όμως δυστυχώς μέχρι σήμερα τα γεγονότα δεν έχουν ακουστεί στο ένα τέταρτο του αιώνα που πέρασε από τότε και η επιθυμητή κάθαρση όχι μόνο καθυστέρησε αλλά δεν έχει γίνει ποτέ. Αυτοί δε που απαρνήθηκαν τις ζωές τους αλλά όχι τις αρχές τους, έφυγαν από τον κόσμο κουρασμένοι, λυπημένοι και ξεχασμένοι. Δεν πρέπει άλλο να καθίσουμε αδρανείς και να βλέπουμε τα γεγονότα της ιστορίας να τα αλλάζουν στα ΜΜΕ και στα σχολικά βιβλία, είναι καιρός να σκάψουμε στο παρελθόν και να αναζητήσουμε την αλήθεια. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν όχι μόνο τις μεγάλες στιγμές της χώρας τους αλλά και αυτές της ντροπής. Μόνο με την ιστορική αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί εθνική ανασυγκρότηση και ενότητα ‘’.
Μιλώντας δημόσια στην βουλγαρική τηλεόραση ένας επιζών του Μπέλενε , ο Vurdi Vurdev περιέγραψε την περίοδο στο στρατόπεδο ως τρόμο … υπήρχε απάνθρωπη εργασία, πείνα και πόλεμος. Ο Vurdev είχε συλληφθεί διότι ο πατέρας του ήταν περιφερειακός επικεφαλής ενός εθνικού κόμματος. Στα αρχεία ήταν γραμμένη για αυτόν η έκφραση, ΄΄εχθρός του κυρίαρχου λαού’’ !!!!!!!! Μια γυναίκα, κόρη πρώην κρατούμενης περιγράφοντας την πείνα είπε ότι, αυτοί που είχαν έργο να προσέχουν τα γουρούνια έτρωγαν τις γουρουνοτροφές για να επιζήσουν…
Θεωρούμε ότι όλα αυτά που υπέστη όχι μόνο ο Βουλγαρικός λαός αλλά και όλοι οι λαοί που είχαν την ατυχία να ηγεμονεύονται από κομουνιστικά καθεστώτα, πρέπει να αποτελέσουν μέρος της ιστορίας, που θα πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία του κόσμου, όπως ακριβώς πρέπει να διδάσκονται και τα δεινά του ναζισμού, ώστε να μην δίνεται χώρος στην ανθρωπότητα να επαναλαμβάνει στο μέλλον τέτοια μεγάλα λάθη. Όσον αφορά την Ελλάδα η τραγική ιστορία του κομουνισμού αλλά και πώς τον αποφύγαμε, δυστυχώς δεν αναφέρετε ούτε σε τίτλους στα σχολεία αλλά και γενικότερα. Αυτοί δε που με τη ζωή τους, εμπόδισαν η Πατρίδα μας να μην γνωρίσει τα δεινά και την αθλιότητα αυτού του καθεστώτος, φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο ξεχασμένοι και πικραμένοι. Ελπίζουμε κάποτε και στην Ελλάδα η ιστορία, να γράψει όλη την αλήθεια και όλοι οι Έλληνες σύσσωμοι, χωρίς κομματικές ταμπέλες, να πηγαίνουν να τιμήσουν τους αγωνιστές στο Γράμμο και στο Βίτσι, αυτούς τους ήρωες που απότρεψαν τον κομουνιστικό φασισμό.
Χρήστος Καλογερόπουλος – Βαλκάνιος
Στρατηγικός Αναλυτής
Εξειδικευμένος σε Θέματα Διεθνούς Ασφάλειας
στη ΝΑ Μεσόγειο
