Την καλλιέργεια ενός γενικότερου κλίματος το οποίο επιδιώκει την επικράτηση της αθεΐας, υποστηρίζοντας παράλληλα πως η εκκλησία δεν έχει να προσφέρει τίποτε, διαβλέπει πίσω από όλα όσα εκτυλίσσονται σήμερα στη χώρα μας ο Πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου π. Αχίλλιος Τσούτσουρας.
Σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο onlarissa.gr ο π. Αχίλλιος μιλά για την κρίση και το βάρος που επωμίζεται η εκκλησία, τις αλλαγές στο χώρο της παιδείας, απαντά στο εάν χρειάζεται απλοποίηση του λόγου στα ιερά μυστήρια, ενώ παράλληλα σχολιάζει τις εξελίξεις με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, το μεταναστευτικό αλλά και την πρόσφατη κοινή επίσκεψη του Πάπα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στη χώρα μας.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ Απόστολο Ράιδο
Η κρίση βρίσκει την εκκλησία να επωμίζεται ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες στο κομμάτι της φιλανθρωπίας, την ώρα που κάποιοι αγγίζοντας τα όρια του λαϊκισμού, εγείρουν εκ νέου ζήτημα αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας…
Είναι γεγονός πως τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Το έργο της Εκκλησίας πλέον παίρνει μία στροφή μέσα στο φιλανθρωπικό τομέα. Τώρα ρίχνουμε όλο το βάρος στο να μη μένει κανείς νηστικός και σας διαβεβαιώνω πως οι πατέρες είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι μετά από την προτροπή του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη μας κ. Ιγνατίου.
Σε ότι αφορά την εκκλησιαστική περιουσία έχει πια ξεκαθαρίσει το θέμα αυτό. Έχουμε το 3% απ’ ότι είχαμε από την εκκλησιαστική περιουσία και αυτό δεν μπορεί να αξιοποιηθεί. Μακάρι να είχαμε όλα αυτά που νομίζουν ότι έχουμε και να τα διαθέτουμε. Η εκκλησία εξάλλου και στο παρελθόν το έκανε. Και τα καντήλια της πούλησε στα χρόνια της κατοχής και προ αυτής, για να μπορέσει να στηρίξει αυτό το λαό. Η Εκκλησία είναι μέσα στο λαό.
Το ευχάριστο όμως της κρίσης είναι η ευαισθητοποίηση που έχει υπάρξει σε όλους τους τομείς. Από τη νηπιακή ηλικία μέχρι και την πλέον γεροντική, να έχουν ευαισθητοποιηθεί οι πάντες.
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας αναδεικνύει πλέον αιχμηρές απόψεις που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την εκκλησία σε πολλούς τομείς, από το θέμα π.χ. των θρησκευτικών στα σχολεία, μέχρι τις σχέσεις κράτους – εκκλησίας. Πώς σχολιάζετε όλα αυτά που εκτυλίσσονται;
Αναφέρατε το θέμα των θρησκευτικών. Γι’ αυτό έχουμε αντλήσει υπόσχεση από τον υπουργό ότι το μάθημα αυτό τουλάχιστον θα παραμείνει υποχρεωτικό. Εμείς θέλουμε να μείνει και ομολογιακό, να μαθαίνει δηλαδή σε όλα τα παιδιά του κόσμου που βρίσκονται στη χώρα μας τα της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.
Ωστόσο, για να μην εθελοτυφλούμε, παίρνει μία άλλη τροπή το θέμα αυτό. Εμείς προσευχόμαστε να παραμείνει το μάθημα υποχρεωτικό και στα σχολεία τα παιδιά μας να δέχονται τα μηνύματα του Ευαγγελίου όπως συνέβαινε πάντοτε το μάθημα των θρησκευτικών. Μέσα στην ύλη των βιβλίων που διδάσκονται εξάλλου υπάρχουν πλούσιες αναφορές σε όλες τις θρησκείες.
Πέραν από το θέμα των θρησκευτικών υπάρχουν και άλλες αποφάσεις που προκάλεσαν αντιδράσεις, όπως για παράδειγμα η απαγόρευση στους ιερείς να επισκέπτονται σχολεία ή το σύμφωνο συμβίωσης. Θεωρείτε πως με τέτοιες επιλογές μπαίνει στο στόχαστρο η Εκκλησία από το νέο πολιτικό τοπίο;
Είναι αλήθεια πως αυτό που μόλις αναφέρατε για τις επισκέψεις κληρικών στα σχολεία μας κακοφάνηκε πολύ. Δε θέλουμε να αντικαταστήσουμε τους εκπαιδευτικούς. Εξάλλου οι ίδιοι οι δάσκαλοι μας καλούν και επιμένουν. Ένας ιερέας θυσιάζει το χρόνο του και πάει με όλη του την καρδιά στο σχολείο κατόπιν πρόσκλησης.
Αυτά συμβαίνουν βέβαια στο γενικότερο κλίμα που θέλει να επικρατήσει η αθεΐα, υποστηρίζοντας πως η εκκλησία δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε. Ευκαιρίες όμως για να συναντούμε τα παιδιά έχουμε είτε μέσω των κατηχητικών, είτε μέσω των σχολικών λειτουργιών που έγιναν στην αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο και συμμετείχαν σε αυτές εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες. Εμείς δε θέλουμε τίποτε άλλο, τα παιδιά να πάρουν το μήνυμα του Ευαγγελίου και να ξέρουν πως έχουν κάπου να στηριχθούν.
Και για το σύμφωνο συμβίωσης είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί μία ενέργεια στο κλίμα απαξίωσης της εκκλησίας όπως σας προανέφερα. Και είναι αλήθεια ότι αυτό μας στοίχισε πολύ.
Θέλω να δούμε τώρα ένα θέμα που ταλανίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία για αιώνες. Πρέπει να προχωρήσει σε μετάφραση του λόγου της στη δημοτική, για να είναι πιο κατανοητή στο ποίμνιο; Χάνει κατά την άποψή σας πιστούς η εκκλησία διαιωνίζοντας ένα τελετουργικό δυσνόητο, καθώς είναι στην αρχαία ελληνική γλώσσα;
Νομίζω ότι δεν χάνει κανέναν. Η Θεία λατρεία δεν πρέπει να αλλάξει και να εκκοσμικευθεί γιατί δεν είδα για παράδειγμα να συμβαίνει στους ρωμαιοκαθολικούς που απλοποίησαν τη γλώσσα να συμβαίνει κάτι πάρα πολύ επαναστατικό. Η Εκκλησία μας όμως, ακόμη και στη Θεία λειτουργία μέσω του κηρύγματος, μιλάει στην απλή γλώσσα, ακόμη και στα νήπια και στους μαθητές δημοτικού. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος το είχε δοκιμάσει στην Αθήνα χωρίς να συμβεί κάτι το συγκλονιστικό. Δεν είμαι ούτε ακραίος, ούτε συντηρητικός. Υποστηρίζω αυτή την άποψη μετά από μεγάλη έρευνα.
Ποιός θα περίμενε μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα μας να γίνει ένα μεγάλο ξενοδοχείο και με τόση αγάπη να δέχεται τους συνανθρώπους μας;
Το νέο καθεστώς στο μισθολόγιο και στους διορισμούς των ιερέων δημιουργεί σοβαρές αρρυθμίες ζωτικής σημασίας στην Εκκλησία;
Στην Μητρόπολή μας, μας δίνουν μία εφημεριακή θέση το χρόνο. Εδώ υπάρχει σημαντικό πρόβλημα και γι’ αυτό και βλέπετε πως η κάθε μία τοπική εκκλησία αναζητεί διάφορες λύσεις. Όταν ο παπάς είχε το μισθό του θα τον έστελνες σε ένα χωριό όπου θα πήγαινε με την οικογένειά του και θα ζούσε. Σήμερα όμως με τα νέα δεδομένα πώς μπορείς να πεις σε έναν νέο άνθρωπο να πάει σε ένα χωριό με την οικογένειά του και να ζήσει όπως αυτός μπορεί;
Άρα υπάρχει ο κίνδυνος ερήμωσης Ιερών Ναών…
Αυτόν τον κίνδυνο τον είχαμε και στο παρελθόν γιατί γενικότερα η εκκλησία πάσχει από λειψανδρία. Τώρα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο. Η Εκκλησία όμως βλέπει θετικά τα πράγματα. Εμείς δε ζητάμε ούτε 100 θέσεις, ούτε 50. Με 2-3 το χρόνο τα καταφέρνουμε.
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας αρέσκεται στους χαμηλούς τόνους σε σχέση με άλλους ιεράρχες. Αποφεύγει τοποθετήσεις με πολιτικό περιεχόμενο και γενικώς να μιλά για τα εγκόσμια. Ωστόσο, πρόσφατα πραγματοποίησε μία παρέμβαση για το θέμα της προσευχής στα σχολεία, η οποία είχε εξαιρετικά μεγάλη απήχηση. Μήπως αυτή η ανταπόκριση που υπήρξε από το ποίμνιο με αφορμή την προσευχή, αποτελεί μήνυμα για μία περισσότερο «επιθετική» αντιμετώπιση του σημερινού γίγνεσθαι;
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε ότι την Εκκλησία πρέπει να χαρακτηρίζει η σύνεση, η ταπείνωση και γενικά το πνεύμα της καταλλαγής και βέβαια της αγάπης! Η Εκκλησία μας έχει τη σιωπή και την ταπείνωση και αυτό προσπαθεί να μεταφέρει στους ανθρώπους. Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας ξέρει που μιλάει. Παρεμβαίνει σε αυτά που τον ενοχλούν πάρα πολύ και μιλάει για πράγματα που μας πέφτει λόγος. Δεν μας πέφτει σε όλα λόγος.
Είμαστε θεατές μίας γενικευμένης έκρηξης του ισλαμικού φονταμενταλισμού η οποία προκαλεί παγκόσμια ένα κύμα αποστροφής στο Ισλάμ λόγω της ταύτισής του με ακραίες μορφές βίας και παράλληλα τεράστια μεταναστευτικά κύματα. Ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας απέναντι σ’ αυτές τις εξελίξεις;
Βιώνουμε τα αποτελέσματα των πράξεών μας. Κανείς δεν πίστευε ότι σε μία χριστιανική Ευρώπη θα είχαμε τέτοια αποτρόπαια γεγονότα. Υπήρχαν όμως οι προειδοποιήσεις που έλεγαν ότι δε θεωρούνται δεδομένα η γαλήνη και η ηρεμία ενός κράτους.
Τώρα καταλαβαίνουμε πραγματικά σε τι κόσμο ζούμε. Πρέπει άμεσα, τώρα οι μεγάλοι της γης να προσπαθήσουν να σταματήσουν αυτό που συμβαίνει.
Και παράλληλα με αυτό έχουμε όπως είπατε τη μετακίνηση ενός ολόκληρου λαού. Το ζούμε στην πόρτα μας χωρίς να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε έναν ολόκληρο λαό. Ποιός θα περίμενε μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα μας να γίνει ένα μεγάλο ξενοδοχείο και με τόση αγάπη να δέχεται τους συνανθρώπους μας;
Πως είδατε την πρόσφατη κοινή επίσκεψη στη χώρα μας του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πάπα και τον Αρχιεπίσκοπο για το προσφυγικό;
Ήταν τρεις ηγέτες που βρέθηκαν μαζί σε έναν χώρο όπου προκλήθηκε πολύς πόνος. Σε έναν χώρο όπου η θάλασσα έγινε ένας υγρός τάφος. Με αυτή την επίσκεψη έγινε γνωστό το θέμα αυτό που μας απασχολεί, έφθασαν εκεί για να δείξουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ζουν το μέγα δράμα ότι δεν είναι ξεχασμένοι.
