Κυριακὴ τοῦ Πάσχα καὶ οἱ Ἕλληνες ἑορτάζουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἑορτάζουν; Πῶς, ποῦ καὶ μὲ ποιὰ πνευματικὴ συγκρότηση; Ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων, δυστυχῶς, δὲν γνωρίζουν οὔτε πῶς, οὔτε ποῦ νὰ ἑορτάσουν. Καὶ φυσικά, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ πνευματικὴ συγκρότηση, ἡ ἰσχυρή, ἀκλόνητη Πίστη, ἡ ὅποία ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία καὶ τὴν χλιαρότητα, τότε τὸ Πάσχα μεταβάλλεται σὲ ἁπλὴ ἑορτὴ διασκέδασης, ἄκρατης γαστριμαργίας καὶ οἰνοποσίας.
Μά, θὰ μοῦ πεῖτε, ἡ νηστεία τῆς Σαρακοστῆς ποῦ προηγήθηκε δὲν δίνει τὸ δικαίωμα στοὺς πιστούς νὰ λαδώσουν τὸ ἐντεράκι τους μὲ τὰ ἐδέσματα τῆς Λαμπρῆς; Ἐξηγοῦμαι. Ὅσοι νήστεψαν ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ καταναλώσουν σὰν ἄνθρωποι, ὄχι ὅμως σὰν ζῶα. Ὅσοι «νήστεψαν» καταναλώνοντας σὰν ζῶα θαλασσινὰ ἐδέσματα καὶ ἀστακομακαρονάδες, εἶναι ντροπὴ νὰ περιμένουν πῶς καὶ πῶς τὸ ψήσιμο τοῦ ὀβελία γιὰ νὰ τὸν καταβροχθίσουν. Καὶ τὲλος, ὅσοι δὲν νήστεψαν βρίσκονται στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ τὰ ζῶα ποὺ κατανάλωσαν (ἐξαιροῦνται οἱ ἀσθενεῖς).
Ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος δὲν πατοῦν τὸ πόδι τους στὴν Ἐκκλησία, παρὰ μόνο στὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου καὶ τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι μιὰ εὐκαιρία νὰ ντυθοῦν τὰ ὁλοκαίνουργια ροῦχα ποῦ ψώνισαν γιὰ νὰ καμαρώνουν σὰν λατέρνες. Καὶ ἀφοῦ ὁ ἱερεύς ἀναφωνήσει τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…» γίνονται καπνός, σὰν τὸν καπνό τῶν βεγγαλικῶν. Βιάζονται νὰ γυρίσουν στὸ σπίτι προκειμένου νὰ λύσουν τὴν… νηστεία καὶ νὰ εὐχηθοῦν – ἐπιδερμικῶς – μεταξύ τους «Χριστὸς ἀνέστη» καὶ «Ἀληθῶς ὁ Κύριος».
Κακὰ τὰ ψέμματα· ὁ Ἕλληνας ἔχει χάσει πρὸ πολλοῦ τὸ μέτρο. Ἡ κατάστασή του εἶναι πρωτοφανής. Ὅλες τὶς μεγάλες ἑορτές τὶς ἔχει συνδέσει μὲ τὸ φαγοπότι. Τὸ μυαλό του ἀντὶ νὰ στραφεῖ στὰ ἀνώτερα καταβυθίζεται στὸ στομάχι. Αὐτὸ τὸν καθιστᾶ κοιλιόδουλο. Ἡ κοιλιοδουλία παράγει νωθρότητα καὶ αὐτὴ μὲ τὴν σειρά της παράγει παραίτηση. Ἔτσι, οἱ Ἕλληνες δὲν διεκδικοῦν τίποτα, δὲν ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Πίστη τους, δὲν ἔχουν τὸ σθένος ν’ ἀντισταθοῦν στοὺς καθημερινοὺς ἐξευτελισμούς ποὺ δέχονται ἀπὸ τοὺς ἐκλεγμένους τυρράνους τους. Γι’ αὐτὸ καὶ φωνάζουν ΜΟΝΟ γιὰ τοὺς μισθούς, τὶς συντάξεις καὶ τὴν φορολογία.
Ὁ Ἕλληνας πρέπει ἐπειγόντως νὰ ξαναβρεῖ τὸ μέτρο. Ἐκεῖνο τὸ ἀριστοκρατικὸ μέτρο ποὺ θὰ τοῦ ἀνοίξει τὸν δρόμο τῆς ἀξιοπρέπειας. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, πρέπει νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἑλληνική Παιδεία καὶ ὡς ἀπολωλός πρόβατο πίσω στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησού Χριστοῦ.
