Είμαι 37 χρονών και έχω δει να διεξάγονται από το ’81 έως σήμερα 13 βουλευτικές εκλογές. Έχουν αλλάξει 7 πρωθυπουργοί, εκατοντάδες υπουργοί, και χιλιάδες γενικοί γραμματείς, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες κλπ.
Ακόμα και στην τύχη να ψηφίζαμε θα τον είχαμε πετύχει τον τίμιο και ικανό.
Αλλά τίποτα.
Έχω δει να γεννιούνται εκατοντάδες κανάλια, δορυφορικές πλατφόρμες, ιντερνετικές πύλες, εφημερίδες, περιοδικά, blog κλπ. Να εναλλάσονται χιλιάδες παρουσιαστές, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, σχολιαστές.
Ακόμα και random να τα αλλάζαμε τα κανάλια θα πετυχαίναμε και κάτι καλό.
Αλλά τίποτα.
Έχω δει εκατοντάδες συστήματα να εφαρμόζονται και να αποτυγχάνουν το ένα πίσω από το άλλο, στην υγεία, την παιδεία, την αστυνομία, την φορολογία, την νομοθεσία κλπ.
Και πάλι τίποτα.
Γιατί?
Γιατί υπάρχει εσύ ο μέσος Έλληνας που δεν θέλεις να αλλάξει τίποτα.
Εσύ που θέλεις το καινούργιο αλλά ψηφίζεις το παλιό. Όχι μόνο το παλιό σαν κόμμα, αλλά και σαν υποψήφιο και σαν νοοτροπία. Εσύ που ψηφίζεις το κόμμα που σου υπόσχεται τα περισσότερα, τον υποψήφιο που λέει αυτά που θέλεις να ακούσεις. Φροντίζεις έτσι όχι μόνο να ενισχύεις τα πιο λαικίστικα κόμματα αλλά να βρίσκεις μέσα σε αυτά και τον πιο ανίκανο-διαπλεκόμενο-κομματοθρεμένο υποψήφιο και να τον εκλέγεις πρώτο!
Εσύ που έχεις την απαίτηση κάποιος «αυτόχειρας» να σου πει την αλήθεια, μόνο και μόνο για να τον μαυρίσεις, να τον στείλεις σπίτι του, να ψηφίσεις πάλι τους απατεώνες που σε γλυκαίνουν και μετά από δεκαετίες να λες «αυτός μας τα έλεγε, αλλά…»
Εσύ που θέλεις ποιοτική δημοσιογραφία αλλά βλέπεις μόνο trash TV, Βραζιλιάνικα σίριαλ, συνωμοσιολογικές εκπομπές και θλιβερές ελληνικές σειρές από αποτυχημένους ηθοποιούς.
Εσύ που απαιτείς δικαιοσύνη, αλλά δεν κόβεις απόδειξη στο μαγαζί σου, λαδώνεις στην εφορία, σβήνεις την κλήση της τροχαίας, παρκάρεις στην διάβαση πεζών και πετάς την γόπα από το τσιγάρο σου στην παραλία.
Για τη συνέχεια Melgia
