Πολιτική

Απόδειξη χρεοκοπίας σε μία πίτα με γύρο

Το παραδοσιακό ελληνικό έδεσμα και οι εισαγωγές των υλικών από διάφορες χώρες

Στο τηλέφωνο ο φίλος μου Αντώνης Ρούσος, εστιάτωρ από τους παραδοσιακούς. Αν πας στην ταβέρνα του στην Κάτω Κηφισιά, θα τον ακούσεις να σου συστήνει την ελληνική καταγωγή κάθε γεύσης. Εχει μεγάλη ευαισθησία να προτείνει στους πελάτες του πιάτα φτιαγμένα αποκλειστικά από ελληνικά προϊόντα. «Εχω δύο θέματα να σου θίξω» μου λέει και αρχίζει: «Είναι γνωστό πως έχει γεμίσει ο τόπος σουβλατζίδικα. Πέραν των συνεπειών που έχει στην υγεία των παιδιών αυτού του είδους η διατροφή, έχεις καθίσει να σκεφτείς από τι φτιάχνεται ένα σουβλάκι; Σημείωνε! Το χαρτί όπου τυλίγεται η πίτα τυπώνεται στη Νορβηγία.

Το αλεύρι από το οποίο κατασκευάζεται η πίτα στη Ρωσία. Το καλαμάκι στο οποίο ψήνεται το κρέας κατασκευάζεται στην Τουρκία και την Κίνα. Ο λαιμός ο χοιρινός από τον οποίο κόβουμε το σουβλάκι παράγεται σε Δανία, Ολλανδία, Γερμανία. Και ο μοσχαρίσιος γύρος στη Γαλλία. Οι έτοιμες μπάλες κιμά από τις οποίες φτιάχνεται το κεμπάπ πάλι έξω. Μόνο το κρεμμύδι και η ντομάτα είναι ελληνικά στο σουβλάκι μας».

Με άλλα λόγια -σκέφτηκα αμέσως- για ένα τόσο μικρό σε μέγεθος έδεσμα, που αποτελεί δημοφιλή διατροφική συνήθεια των Ελλήνων, γίνονται εισαγωγές εκατομμυρίων ευρώ από Νορβηγία, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Ολλανδία, Τουρκία, Δανία! Πιο μεγάλη απόδειξη της χρεοκοπίας μας από τη στιγμή που κρατάμε στα χέρια μας ένα ελληνικό -κατά τα άλλα- σουβλάκι δεν υπάρχει. Κάθε φορά που αγοράζουμε ένα τέτοιο, στην πραγματικότητα επιδοτούμε τις οικονομίες της μισής Ευρωπαϊκής Ενωσης: τον Γάλλο, τον Δανό και τον Ολλανδό κτηνοτρόφο, τον Νορβηγό βιομήχανο χάρτου, τον Ρώσο και τον Τούρκο βιοτέχνη και πάει λέγοντας. Το περίεργο είναι ότι η κρίση δεν μας έκανε πιο σοφούς, αντιθέτως, έπειτα από έξι χρόνια περιπέτειας, ο νους του καθενός είναι πώς θα ανοίξει μια καφετέρια ή ένα ψητοπωλείο προκειμένου να πουλά φρέντο και πιτόγυρα για εύκολο κέρδος. Αφού ο Αντώνης μού απαρίθμησε ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για την προστασία των επαγγελματιών και για την προστασία των ελληνικών προϊόντων -μεταξύ αυτών η ευνοϊκή αντιμετώπιση σε επιχειρήσεις που έχουν παλαιό ΑΦΜ-, έθιξε και το δεύτερο ζήτημα, τον ΦΠΑ στα νησιά:

«Εντάξει, να το καταλάβω ότι πρέπει να προστατευτεί ο μειωμένος ΦΠΑ στη Σάμο, στη Χίο, στη Μυτιλήνη, στο Καστελόριζο, στη Σύμη, αλλά στο κεντρικό Αιγαίο που βουλιάζει από κόσμο γιατί; Γιατί να πληρώνω εγώ στο λεκανοπέδιο 24% και το τάδε νησί, στο οποίο γίνεται και όργιο φοροδιαφυγής, να τυγχάνει μεταχείρισης; Αν είναι αντισυνταγματικό το μέτρο αυτό, είναι γιατί εισάγει διάκριση εναντίον μου και όχι επειδή εναρμονίζεται με την κεντρική φορολογική πολιτική ένα σύμπλεγμα νησιών τρεις ώρες απόσταση από την Αθήνα!».

Μου φάνηκαν λογικά έως και εντυπωσιακά τα επιχειρήματα του φίλου μου Αντώνη, ο οποίος έχει φάει την πιάτσα με το κουτάλι από μικρό παιδί. Το πρόβλημά μου είναι ότι ζούμε σε μια χώρα όπου από πολλού καιρού έχουμε πάρει διαζύγιο από τη λογική.

Μανώλης Κοττάκης

dimokratianews.gr

Ακολουθήστε το Πενταπόσταγμα στο Google news Google News

ΔΗΜΟΦΙΛΗ