Και ο «πόλεμος» για το προσφυγικό καλά κρατεί στην χώρα μας καθώς με κάθε ευκαιρία επιρρίπτονται κατηγορίες για το ποιος ευθύνεται για την όλη κατάσταση.
Μάλιστα, μετά την συνάντηση που είχαν οι κύριοι, Τσίπρας, Κουρουμπλής, Δρίτσας, Μουζάλας και Τόσκας, με τους υπουργούς εξωτερικών Γερμανίας και Γαλλίας, το Μαξίμου κατονόμασε χώρες της Ευρώπης που πραγματικά ευθύνονται για το προσφυγικό.
«Η ευρωπαϊκή αντίδραση δεν είναι ακόμα η απαιτούμενη» αναφέρει χαρακτηριστικότατα ενώ τονίζει πως «ούτε οι προσφυγικές ροές μπορούν να ανακοπούν, ούτε το προσφυγικό μπορεί να αντιμετωπιστεί με φράχτες, κλειστά σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Κατονομάζει μάλιστα τις χώρες Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία, ότι προσπαθούν να κλείσουν τα σύνορα ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες για τους πρόσφυγες, ασκούν απαράδεκτες πιέσεις προς την Ελλάδα να παρεκκλίνει από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και να σταματήσει τις διασώσεις προσφύγων στον θαλάσσιο χώρο και πιέζουν την ΕΕ κλείσουν τα σύνορα της Ελλάδας.
Αναλυτικά, κύκλοι του Μεγάρου Μαξίμου, μέσω non paper αναφέρουν:
«Παρά το βάρος μιας μακρόχρονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, η Ελλάδα υλοποιεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει στο ζήτημα του προσφυγικού. ΟΙ δεσμεύσεις αυτές είναι ενταγμένες στο πλαίσιο της πολιτικής που έχει χαράξει η Ευρώπη για το Προσφυγικό.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η επιτυχής άσκηση της πολιτικής αυτής, απαιτεί αντίστοιχους ρυθμούς υλοποίησης και από τα άλλα μέρη. Σήμερα, το πρόγραμμα μετεγκατάστασης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες βρίσκεται στο 0,17% της υλοποίησής του. Η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας δεν έχει ξεκινήσει, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τις συμφωνίες επανεισδοχής, για τους πρόσφυγες που δεν έχουν δικαίωμα υποβολής αίτησης ασύλου.
Η Ελλάδα έχει υπογραμμίσει ότι στην φάση αυτή, η Ευρώπη μόνο ενωμένη σε μια κοινή πολιτική αλληλεγγύης και ανθρωπισμού μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά το ζήτημα. Το παιχνίδι του καταλογισμού ευθυνών (blame game) δεν έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Επιτυχία μπορεί να είναι μόνο η υλοποίηση όλων των δεσμεύσεων από όλες τις πλευρές. Η θέση αυτή, έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των κρατών – μελών της ΕΕ και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρά την κοινή δέσμευση της ΕΕ στο προσφυγικό. μια σειρά από χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία), προσπαθούν να χαράξουν μια διαφορετική πολιτική, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Η πολιτική αυτή έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
- Την προσπάθεια να κλείσουν στα σύνορα ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες για τους πρόσφυγες κατά παράβαση των ανθρωπιστικών αρχών και των αρχών αλληλεγγύης που έχουν συνυπογράψει στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
- Την άσκηση απαράδεκτων πιέσεων προς την Ελλάδα να αποστεί από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και να σταματήσει τις διασώσεις προσφύγων στον θαλάσσιο χώρο.
- Την άσκηση πίεσης προς την ΕΕ να κλείσουν τα σύνορα της Ελλάδας.
- Την κατάθεση «ιδεών» άσχετων με οποιαδήποτε έννοια ανθρωπιστικής διαχείρισης του προσφυγικού και αδιανόητων για το ευρωπαϊκό αξιακό πλαίσιο.
Οι προτάσεις αυτές:
- Ενσωματώνουν μια απαράδεκτη ακροδεξιά ξενοφοβική ρητορική, πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα.
- Αποσκοπούν στην δημιουργία κλίματος για εσωτερική πολιτική κατανάλωση.
- Διασπούν την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική σε ένα τεράστιας σημασίας ζήτημα.
Η Ελλάδα θεωρεί ότι η ευρωπαϊκή αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά δεν είναι ακόμα η απαιτούμενη. Μια πιο αποφασιστική απάντηση προς αυτή την κατεύθυνση είναι αυτή τη στιγμή αναγκαία, προκειμένου η Ευρώπη να αντιμετωπίσει το ζήτημα με τον τρόπο που έχει αποφασίσει. Ούτε οι προσφυγικές ροές μπορούν να ανακοπούν, ούτε το προσφυγικό μπορεί να αντιμετωπιστεί με φράχτες, κλειστά σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η αποφασιστική υλοποίηση των ευρωπαϊκών αποφάσεων και της συμφωνίας με την Τουρκία είναι ο μοναδικός δρόμος για μια ανθρωπιστική και αλληλέγγυα διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος. Η χώρα μας πρωτοστατεί στον αγώνα να υλοποιηθεί μια πολιτική αντίστοιχη με το ανθρωπιστικό πρόσωπο της Ευρώπης και να αποτραπεί ο κατακερματισμός του ευρωπαϊκού χώρου και η ακροδεξιά οπισθοδρόμηση.
