Του Χρύση Μιχαηλίδη
Ο 21ος αιώνας μας ήλθε με όλες τις πολιτικές ιδεολογίες του 20ου αιώνα ΝΕΚΡΕΣ – τόσο της Αριστεράς με όλες τις παραφυάδες και τους ρεβιζιονισμούς της , όσο και των κλασικών φιλελευθέρων και νεοφιλελεύθερων αστικών ιδεολογιών – δημιουργώντας ένα κενό σκέψης και αντίληψης, δίδοντας έτσι την χρυσή ευκαιρία στον πρακτικό υλισμό της καταναλωτικής και ανυποψίαστης κοινωνίας να επικρατήσει, εισχωρώντας σε κάθε οικογένεια και κάθε σπίτι χωρίς αντίδραση, εισάγοντας αμαχητί την πορεία προς την παγκοσμιοποίηση των μονοπωλίων.
Η φούσκα της ευμάρειας των τελευταίων 25 χρόνων του 20ού αιώνα, έδωσε το δικαίωμα σε μια ραγδαία ανερχόμενη μεσαία τάξη, να ξεχάσει το εθνικό της χθες και ζήσει την ψευδαίσθηση του Αμερικάνικου Ονείρου έστω για λίγο.
Σήμερα μέσα στα ερείπια μιας ισοπεδωμένης οικονομίας και ενός υπό οξεία κατάθλιψη λαού, μας φέρνουν οι μεγάλοι εμπρός από σοβαρά διλήμματα που θα καθορίσουν την εθνική μας επιβίωση ως Έλληνες σε αυτό το νησί ζητώντας από εμάς ουσιαστικά την αποχή μας από οποιαδήποτε αντίδραση και την εν λευκώ παράδοσή μας στα χέρια των εκλεγμένων ηγετών μας, που ως φαίνεται άγονται και φέρονται από τους δυτικούς «φίλους μας» ανάλογα με τα συμφέροντά τους στη Ανατολική Μεσόγειο.
Η εμπιστοσύνη των πολιτών αφού χάθηκε από το τραπεζικό σύστημα, χάθηκε ταυτόχρονα και από κάθε πολιτική εξουσία και θεσμό, θεωρούμενα συνυπεύθυνα της οικονομικής καταστροφής και των σημερινών δεινών. Η λαϊκή στροφή προς κάτι στέρεο, και αιώνιο ήταν αναπόφευκτη, γι’ αυτό τόσο η εθνική σκέψη όσο η στροφή προς την εθνική αυτογνωσία έγιναν η πολυσυλλεκτική πλατφόρμα ανθρώπων με ρίζες από όλους τους ιδεολογικούς χώρους, και με δεδομένο ότι η κυπριακή εκπαίδευση απέτυχε παταγωδώς ( μέσα από αλλεπάλληλες διαχρονικές μεταρρυθμίσεις) να δώσει τις απαραίτητες γνώσεις για μια υγιή πορεία έρευνας μέσα στο εθνικό χθες ( ούτε την ιστορία μας δεν μπορέσαμε να γράψομε) πέσαμε στην παγίδα του δυτικοτραφούς και εισαγόμενου εθνικισμού.
Η εκ δυσμών εισαγόμενη εθνικιστική-ρατσιστική ιδεολογία μέσα από μετακαινοτικές ορολογίες και γαλανόλευκες φανφάρες, στήριξε δυναμικά την αναδόμηση του ΕΘΝΟΜΙΔΕΝΙΣΜΟΥ γέννημα και αυτός της αγγλικής αποικιοκρατίας και των ελληνοφώνων παραφυάδων του δυτικού διαφωτισμού σε μοντέρνες εκδόσεις των πολλών δυτικών σχολών. Πριν καλά, καλά, ή εθνική ( με ελληνικό και όχι δυτικό περιεχόμενο) πλατφόρμα διαμορφωθεί, ο από δύο μέτωπα πόλεμος ( Εθνικιστών και Εθνομιδενιστών) την οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου αναδίπλωση, αφήνοντας χώρο σε νέους και ανέραστους μνηστήρες της εξουσίας, να εμφανιστούν υπό μορφή νέων κομμάτων απαιτώντας την ψήφο όλων, προς μια αδιασαφήνιστη άλλη πολιτική πορεία , τόσο στο κυπριακό όσο και στο οικονομικό ζήτημα.
Μέσα σε όλα αυτά, η ΑΠΟΥΣΙΑ της Ορθοδοξίας, ως φάρος πορείας, μέσα από την Ορθόδοξο Εκκλησία, έγινε έντονη και προκλητική, για όλους τους Ρωμηούς του τόπου αυτού. Η επιπλέον η περιθωριοποίηση κάθε ορθόδοξης σκέψης και πρακτικής, έναντι των τόσο υπαρξιακών σημερινών προβλημάτων, οδηγά τη ζώσα εκκλησία σε πορείες ζηλωτισμού, χωρίς την παρουσία κανενός πνευματικού ηγέτη και καθοδηγητή, με όλες τις πιθανές συνέπειες.
Ζούμε σε δύσκολες εποχές, η πνευματικότητα γίνεται ξανά το ζητούμενο από κάθε σκεπτόμενο πολίτη ενώ η μόνη διαχρονική πηγή πνευματικότητας, η Εκκλησία περιορίζεται σε μια δυτικού τύπου φιλανθρωπική δράση, χωρίς να στιγματίζει το κακό και να φωτίζει τους πιστούς, ως οι μεγάλοι τρεις Ιεράρχες, που γιορτάσαμε πριν μερικές μέρες δίδαξαν με την ίδια τη ζωή τους.
